BRIEF AAN BELROS (achtergelaten voor vertrek naar Darromar)
Beste Belros,

Zoals afgesproken ben ik vanmorgen naar Darromar afgereisd om aldaar de voor ons in het verschiet liggende taak voor te bereiden. Ik denk binnen drie dagen contact te kunnen leggen met de beoogde partijen.
Op de vierde dag zullen we elkaar, zoals afgesproken, ontmoeten bij ‘Ole Haddocks.

Gegroet,

Marcus



IN DARROMAR
Met de smaak van weggeslikt braaksel nog in zijn mond zocht Marcus de warmte van de schaduw op. Het reizen via het portal ging hem nog steeds niet geweldig af, de misselijkheid leek maar niet weg te trekken. Er zat niets anders op dan het te accepteren en door te gaan. Het was het einde van de dag en The Old City of Darromar had nooit bekend gestaan om de gastvrijheid van de buurtbewoners. Een nu, onder het juk van de tirannie van Igor Mendelsohn was de buurt in een totaal verval geraakt waardoor het zelfs overdag niet echt veilig meer was.
Op nog geen vijf meter van de paladin vandaan, half in de duisternis, lag een junk. Even dacht Marcus dat de verslaafde zijn dope-roes aan het uitslapen was, maar toen zag hij de scheuren in diens schedel. Het zag eruit alsof de belager het hoofd de grond in had willen trappen, maar steen en bot mengen niet makkelijk. Alhoewel hier duidelijk een verwoedde poging was gedaan. Marcus mompelde zachtjes; ‘in nominee Torm. Rust zacht, dolende ziel.’ En hij vervloekte Mendelsohn voor wat zijn drugsbeleid de inwoners van Darromar aandeed.

‘Genoeg!’ maande de paladin zichzelf tot rust en zorgde ervoor dat de kortstondige woede plaats maakte voor nauwgezette focus op de uit te voeren taken. In drie stappen thuis... zo simpel, althans zo leek het.

Marcus liep de diverse onderdelen van zijn plan nog eens door; allereerst, om ons plan te laten slagen was het noodzakelijk om ongezien en bewapend in de nabijheid van Mendelsohn te komen. Duty guards controleerden voorafgaand aan elke toespraak van Mendelsohn op wapens en verboden bezittingen. Hoewel de tiran zichzelf graag voorstelde als onoverwinnelijk, leek hij toch geen enkel risico te nemen en werden overtreders met harde hand terecht gesteld.
Een van de duty guards was Mehm. Mehm was de neef van Silaman the Silvermonger en Silaman stond bij Marcus in het krijt. In een niet zo ver verleden, terwijl Marcus een stuk zilver door Silaman wilde laten taxeren, was er een knokploeg langsgekomen om de boel eens grondig te verbouwen (inclusief de koopman). Het bleek dat een concurerende zilverhandelaar het niet eens was met Silaman prijsbeleid en zodoende de knokploeg had ingeschakeld. Het laatste dat er van de straatvechters en de concurerende zilverhandelaar werd vernomen, is dat zij op stel en sprong naar Calimsham zijn verhuisd. Silaman stond dus nog bij Marcus in het krijt.

Naast relatief veilige toegang tot Mendelsohn was het van belang om tijdens de uitvoering van het plan een afleidingsmanouvre te organiseren. Hiervoor was het nodig een bezoek te brengen aan Travelli, Marcus' contactpersoon binnen de Darromar Daggers. Gezien het politiek instabiele drugsbeleid was het dievengilde er alles aan gelegen om zo snel mogelijk de drugsmarkt weer uit het legale circuit te krijgen.

Als laatste was het noodzakelijk om een alliantie te kweken tussen het dievengilde en de ‘vrije’ kooplieden. Voor zover Marcus wist waren er slechts twee Houses die zich niet of nauwelijks inlieten met Mendelsohn; House of Limm en House of Pymble. Zodoende moest er contact gelegd worden tussen de Darromar Daggers en Pruiser Morefog van House of Limm en Hillar Cantabele vna House of Pymble. Nadat de Darromar Daggers hun afleidingsmanouvre hadden gedaan en Mendelsohn onttroond was, dienden de twee Houses direct de gerechtelijke macht over te nemen.

Wanneer het gehele plan in werking zou treden: onrust in het zuiden en oosten van Tethyr; de muur tussen Amn was verdwenen en The Queen Alliance haar intrede had gedaan; zou het voor de ‘vrije’ kooplieden in Darromar relatief eenvoudig moeten zijn om aan de macht te komen.

Terwijl Marcus de onfortuinlijke junk achter zich liet controleerde hij of ‘Showtime’ nog veilig opgeborgen zat in zijn lederen tuniek. Check... hij trek de grijsgroene cape wat verder over zijn hoofd en snelde richting de verblijfplaats van Silman. De duisternis nam bezit van de stad. Hier en daar zag de paladin in een flits junks doelloos langs hem lopen. Blik op oneindig, als levende doden. De geur van stront en oud pis vermengde zich regelmatig met de walmen opium. En hij walgde van hen die hem open en bloot de verdovende middelen wilden verkopen.
Een kleine tien minuten later klopte Marcus op de houten deur van Silaman’s zilvershop. Even klonk er gestommel aan de andere kant van de deur, waarna het deurtje voor het kijkgat opensloeg. De man aan de andere kant fluisterde zachtjes ‘Perigo! ‘ en deed de deur van het slot. Terwijl hij de deur openzwaaide fluisterde hij opnieuw; ‘Perigo... mijn vriend, kom binnen!’

Terwijl Perigo door de deur van de zilvershop stapte, keek de zilversmid achter hem nog even snel de grauwe steeg in om te kijken of er niemand bijzondere interesse toonde in de entree van de man met de cape.

"Perigo, welkom.", sprak de dikke, kalende zilversmid nerveus. "Wellicht is het verstandig om de volgende keer dat je me met een bezoek vereert, via de achterdeur te komen. Dat valt minder op." Perigo, alias Marcus, trok vragend een wenkbrauw op terwijl hij zichzelf bediende van een kruik goedkope wijn. "Het zit namelijk zo,", begon Silaman nerveus lachend uit te leggen. "Dat er inmiddels erg regelmatig naar jou gevraagd wordt. En we hebben het idee dat alle personen waar jij contact mee hebt gehad de afgelopen maanden, in de gaten gehouden worden. Ik dus ook." Perigo, die inmiddels bij het miezerige haardvuurtje was gaan zitten, schoot onmiddellijk rechtop bij het horen van deze woorden. "Wie zijn het? Darromar Daggers? New Tethyrian Front? Of handlangers van Mendelsohn?", gromde Perigo dreigend. "Nee, nee. Geen van allen. Mendelsohn en het NTF weten volgens mij niet eens van jouw bestaan af. Het is volgens mij volk van buiten de stad.", Silaman zweette behoorlijk en Perigo kon de angst die van deze man af kwam bijna letterlijk ruiken. De dikke zilversmid plofte hulpeloos in een stoel neer, tegenover Perigo en greep zelf ook een kelk wijn uit de fles. Perigo wachtte onopvallend met het nemen van eerste slok, tot Silaman zijn kelk half had geleegd.
"Heb je ze zelf ook al gezien, Silaman?", vroeg Perigo aan de bange zilversmid.
De zilversmid slikte ongemakkelijk: "Helaas wel, een dag of drie geleden kwamen ze met zijn vieren mijn shop binnen. Allemaal compleet gekleed in zwart leren armor. De grootste van het stel was ook waarschijnlijk hun leider, gezien hij het woord nam.", Silaman slikte weer ongemakkelijk en dronk in één teug zijn restant wijn op. Vervolgens schonk hij zichzelf weer bij en vervolgde zijn relaas: "Ze waren zeker niet uit deze buurt afkomstig. En hiermee bedoel ik, dat ze niet uit Amn, Tethyr of Calimshan kwamen. De huid van die vier sinistere mannen was namelijk in en in wit. Hierdoor stak hun gezicht sterk af bij het ravenzwarte haar en de bijna zwarte ogen, die ze alle vier hadden. Ze leken zelfs zoveel op elkaar dat ze tweelingbroers zouden kunnen zijn." "Een vierling dus?", corrigeerde Perigo retorisch. "Ja, een vierling of wat dan ook.", verbeterde Silaman zichzelf terwijl hij met zijn schort het zweet van zijn voorhoofd veegde.
"In ieder geval, ze kwamen mijn shop binnen en ik voelde meteen dat het mis was. Jij weet ook dat ik behoorlijk wat slijk der aarde binnen heb gehad in mijn dagen, maar wat deze vier mannen uitstraalden, had ik nog niet eerder mee gemaakt.", Silaman leek naar woorden te zoeken en vond deze pas, toen hij zijn kelk weer voor de helft had leeg gedronken. "In ieder geval, drie van de vier verspreidden zich door mijn winkel en begonnen nonchalant wat spullen te bekijken. De man die waarschijnlijk de leider was, liep steevast op mij af en vroeg mij botweg: 'Ken jij ene Perigo? Of ene Orrimblade?' Van die tweede had ik nog nooit gehoord, dus dat was makkelijk. Maar toen ik even aarzelde met mijn antwoord, greep hij mijn schouders vast en keek met zijn gitzwarte ogen recht in de mijne.", inmiddels hadden zich kleine ringen van vocht onder Silaman's ogen verzameld. Perigo haalde diep en ongerust adem: "Wat heb je geantwoord, Silaman?" De zilversmid keek Perigo recht in zijn ogen, terwijl er twee tranen langzaam langs zijn wangen naar beneden gleden. "Ik heb nee gezegd. Dat ik nog nooit van beide mannen gehoord had. Alleen, de man leek recht in mijn ziel te kunnen kijken en in zijn ogen vond ik alleen maar leegte. Dit heb ik nog nooit mee gemaakt.", Silaman liet nog een paar tranen over zijn ronde wangen rollen en blubberde toen uit: "Perigo, ik ben in heel mijn leven nog nooit zo bang geweest! En dat alleen maar doordat de man mij aankeek. Het leek wel alsof liegen geen zin had, want de man sprak ijzig: 'Als hij hier weer komt, informeer je me. Misschien dat ik je ziel dan niet in stukken scheur.' Hierna liepen ze weg en gooide de laatste nog een stuk zilverwerk, waarmee hij stond te spelen, op de grond. Het waren duivels zeg ik je! Duivels!", hierna barstte Silaman als een klein kind in huilen uit. Perigo deed zijn best om Silaman tot kalmte te manen en dit lukte hem alleen met nog een paar keer de kelk met wijn vullen, die de dikke huilende zilversmid vervolgens blubberend leegdronk. Inmiddels kon de zilversmid weer fatsoenlijk ademhalen en Perigo, maakte van de gelegenheid gebruik: "Hoe moest je die mannen dan informeren?"
"Dat is het ergste,", de stem van Silaman vertoonde weer paniek. "Dat hebben ze me nooit gezegd. Dus ik kan ze niet eens vertellen dat je bent geweest. Al zou ik willen dan kan ik mijn ziel nog niet redden" Perigo had wederom wat tijd en wijn nodig om de man voor een tweede keer tot rust te manen. Pas wanneer Perigo de man tot drie keer toe heeft toegezegd dat hij dit zal oplossen en dat Silaman echt veilig is, kan hij Silaman aanspreken op de uiteindelijke reden waar hij dit bezoek aan dankt.
"Silaman, ik ben hier om een andere reden. Het betreft je neef Mehm.", bijna blij dat het onderwerp eindelijk is veranderd, lijkt de dikke zilversmid enigszins op te leven.
"Mehm is aangesloten bij de duty guards, nietwaar?", vervolg Perigo. Na instemmend knikken van de zilversmid, kijkt Perigo goedkeurend: "Ik heb een gunst van je neef nodig en daarbij kun jij me helpen."
"Wat voor gunst kan mijn neef jou nu verschaffen? Die slapjanus." "Ik heb er belang bij dat een aantal mensen ongezien door de volgende controle komt, wanneer Mendelsohn weer in het openbaar spreekt. De zaken die zij willen verhandelen op het Plein, moeten niet gecontroleerd worden.", Perigo zag aan de blik van Silaman, dat deze op het punt stond om te vragen waarom zo'n druk plein aangewezen werd als plek voor een ruil. Perigo smoorde de vraag in de kiem, door indringend zijn hand voor de mond van de zilversmid te houden. "Waarom, wie en waarvoor zijn geen vragen voor dit moment, grote vriend. dat het op het grote plein, tijdens de toespraak moet gebeuren, is hetgeen dat telt." Na deze woorden, keek Silaman even naar de grond, overpeinsde iets en sprak toen: "Mehm heeft bij nog een behoorlijke schuld uitstaan. Ik heb ooit een paar geldschieters van zijn nek af gehaald door een gokschuld voor hem in te lossen. Mijn neef kan nog steeds niet met geld omgaan en zal er dus wel oren naar hebben als ik hem het grootste deel van die schuld kwijt kan schelden. Als jij het tijdstip noemt, zal ik het regelen.", de zilversmid leek blij dat hij eindelijk iets terug kon doen voor de man die maanden geleden zijn leven had gered.

"Het tijdstip zal ik je binnenkort laten weten. Een kleine jongen zal bij je aankomen en aangeven dat de nieuwe lente vroeger komt dit jaar. Als jij hem een zilveren taling geeft, zal hij je de datum doorgeven, zodat jij Mehm kan vragen om een oogje dicht te knijpen bij de controles. Je kan je neef vertellen dat de mensen met wie ik reis, overgeslagen kunnen worden bij de controle.", Silaman knikte kort bij de laatste instructies van Perigo.
Perigo zette zijn kap van zijn cape weer over zijn hoofd en liep langzaam naar de achterdeur, toen zijn aandacht werd afgeleid door een zilveren ketting die aan een spijker in de muur achter in de winkel was gehangen. Gefascineerd bleef hij bij de ketting staan. "Silaman, je reputatie als de meest kuise zilversmid van Darromar begint te brokkelen. Deze ketting is niet gepoetst.", Perigo wees op de ketting met de zwarte smetvlekken en keek afwachtend naar Silaman. De smid begon spontaan weer hevig te zweten en te trillen. "Dat is het stuk. Het stuk waar die kerel mee stond te spelen, toen ze hier waren! Die zwarte vlekken zitten erop vanaf het moment dat hij het zilver had aangeraakt. En wat ik doe of probeer. Ik krijg die smet er niet af. het komt steeds weer terug."
Perigo, graaide de ketting van de muur en bekken deze minutieus. Toen hij de ketting in elkaar vouwde, raakte de schakels elkaar en brachten de zwarte vlekken een patroon naar voren. Het patroon leek op de ruwe versie van een klauwachtige duimafdruk.
"Silaman, vernietig deze ketting. Smelt hem en gooi het zilver dat hiervan overblijft eerst in heilig water voor een dag. Dan begraaf je het zilver op het kerkhof achter de tempel van Torm.", de stringente opdracht van Perigo maakte Silaman zo mogelijk nog angstiger. "Is het ernstig?", was het enige dat de zilversmid kon uitbrengen.
"Niet voor jou.", gromde Perigo. "Ik denk dat ik iemand boos heb gemaakt toen ik zijn huisdier uit zijn lijden verloste. Zeg maar een hond met hondsdolheid.", Perigo draaide zich voor een laatse maal naar de Zilversmid, wees op de ketting en zei: "Doe het. Zo snel mogelijk!"
Vervolgens liep hij de zilvershop uit via de achterdeur; op weg naar zijn tweede bestemming van vanavond.
De zilversmid gooide nerveus de zilveren ketting in een gietijzeren beker en rakelde het vuur van zijn zilveroven op...

Nog geen twee uur later stapte Perigo The Drink’n Barrel Inn binnen. Hier zou hij Travelli moeten kunnen vinden, of eerder nog, hier zou Travelli Perigo kunnen vinden.
Nadat Marcus de shop van de zilversmid had verlaten was hij allereerst iets gaan eten, op een lege maag functioneert niemand wel, met uitzondering misschien van de uitgemergelde volgelingen van Ilmater.
Terwijl hij vluchtig zijn brood en soep at overdacht hij wat de zilversmid hem had verteld. Hoe kon het zijn dat ze zo makkelijk op zijn spoor waren gekomen, en dat terwijl het hem er zoveel aan gelegen was om onopgemerkt in Darromar te verblijven. Het overgrote deel van het volgende uur dacht hij na over waar hij een steek had laten vallen, of hij wel een steek had laten vallen. Uiteindelijk besloot de priester van Torm het te laten rusten en zich te focussen op zijn tweede ontmoeting van de avond.
Bijna een vol jaar had Marcus, alias Perigo, geïnvesteerd om een vertrouwensband op te bouwen met het sterkste dievengilde The Darromar Daggers. Meer dan 10 maanden lang was hij dag in dag uit volledig op gegaan in de rol van; eerst de grote onbekende en vervolgens opgewerkt naar vertrouwenspersoon van Travelli. Travelli de op twee na belangrijkste persoon binnen de Darromar Daggers en was eigenlijk niet de persoon waar Marcus destijds naar op zoek was. Het was de priester eerlijk gezegd te doen geweest om de allerhoogste baas van het dievengilde, Confiance deCourte-Durée, bijgenaamd San Confiance, omdat hij naar zeggen na zijn overname van het dievengilde geen van zijn vijanden had gedood. Echter, zo wist Marcus, binnen een half jaar waren alle kopstukken die hem tijdens de overname in de weg hadden gestaan op mysterieuze wijze om het leven gekomen. Zo zou het voormalig hoofd van de Darromar Dagger van de tweede verdieping uitgegeleden zijn om zeer ongelukkig op zijn spijkerbed terecht zijn gekomen. Niemand binnen het dievengilde stelde zichzelf de vraag wat de onfortuinlijke man met een spijkerbed moest.
Wat Travelli betrof, zijn rol was Marcus nog steeds niet geheel duidelijk. Er werd over hem gezegd dat de thief-general de ‘niet-zo-spreekwoordelijke’ killer van San Confiance was geweest. Maar inmiddels leek het erop dat Travelli dit barbaarse werk aan anderen overliet. Travelli kwam op Marcus over als een man met een missie en de priester voorzag dan ook een ‘grote toekomst’ binnen het dievengilde, zolang zijn hoofd maar niet gescheiden zou worden van zijn romp.
Travelli bleek binnen de Darromar Daggers een van de twee raadgevers van San Confiance te zijn. Om redenen waar Marcus alleen maar naar kon raden werd de identiteit van de raadgevers niet prijsgegeven. Hoogstwaarschijnlijk had dit iets te maken met corruptie binnen de diverse ranks van het dievengilde.
Travelli zou prima in staat moeten zijn om San Confiance te overtuigen dat de door Marcus beoogde afleidingsmanouvre binnen afzienbare tijd haar vruchten af zou gaan werpen; namelijk grip krijgen op de zwalkende ‘legale’drugsmarkt. Hoe? Dat leek Marcus duidelijk; kennis is macht, en in de slangenkuil van thieves guilds stond voorkennis gelijk aan absolute macht. Met de paar uur voorsprong moeste de Darromar Daggers meer dan in staat zijn om een fiks aantal van hun directe tegenstanders uit te schakelen. Het enige dat Marcus/Perigo hier tegenover wilde was een goede afleidingsmanouvre zodat hij en zijn mede paladins korte metten konden maken met Mendelsohn en zijn bloedhonden.

Vanachteruit het drinklokaal observeerde Marcus hoe de bevolking van Darromar zich door tijden van nood worstelde. Waar Daromar in het verleden voroal bekend had gestaan om haar stevige drinkers, viel het Marcus op dat de taveerne hal niet langer alleen voor het consumeren van drank gebruikt werd. Geregeld stapten de lokale venders binnen; en waar zij vroeger alleen poetswerk en bloemen (voor de verliefden) verkochten, droegen zij grote opiumpijpen in een rugzakconstructie met zich mee. Zowel mannen als vrouwen, maar ook kinderen trokken de vender dan aan zijn shirt en hingen, na betaling, minutenlang aan het afgekloven mondstuk om vervolgens verdoofd achterover te zakken.
‘Ze vallen of meteen in slaap, of ze worden bloedgeil. Maar dat duurt nooit zo lang, dus uiteindelijk vallen ze daarna ook meteen in slaap.’ Naast Marcus stond Travelli. Enigszins verbaasd dat hij Travelli niet eerder had opgemerkt schudde Marcus hem de hand. ‘Het is als een pestLange tijd niet gesproken, Travelli.’
‘Veel te lang Perigo...’ Travelli schoof aan en bestelde voor zichzelf en voor Perigo een rode wijn. ‘Weet je Perigo, jij bent een van de weinige personen die werkelijk kan verdwijnen. Ik heb je laatst nog gezocht, maar ik kon je nergens vinden.’ De meesterdief pakte een dunne pijp uit zijn tuniek en stopte deze met wat tabak. ‘En dat is een redelijke prestatie.’ Terwijl Travelli zijn pijp opstak keek hij door de rook naar zijn tafelgenoot. Marcus wist dat hij ondanks dat hij op goede voet stond met Travelli, op moest letten.
‘Ik was voor zaken de stad uit.’ zei Marcus op een manier waaruit duidelijk werd dat hij niet in discussie wilde gaan. Travelli keek Perigo aan en trok nog eens stevig aan zijn pijp.
‘Mwah! Het is mijn zaak ook niet... het is goed je weer eens te zien.’ zei de thief-general met een brede glimlach op zijn gezicht. ‘Heb je nog wat spannends meegemaakt buiten Darromar? Het is immers een nog groter slagveld buiten de stadsmuren als hierbinnen.’
Marcus nam een slok van zijn wijn en legde zijn hand op de arm van Travelli. ‘Spannend, niet echt. Interessant, zeker.’ Travelli’s glimlach verdween onmiddelijk en hij leunde aandachtig naar Perigo. ‘Vertel... vertel...’ sprak hij fluisterend terwijl hij nog een haal van zijn pijp nam.
Marcus vertelde dat hem ter ore was gekomen dat er sprake van is dat er verschillende Houses een coupe willen plegen op het regime van Mendelsohn. De thief-general had hem gevraagd welke Houses het om ging, maar zover reikte Perigo’s kennis niet. Wel wist hij dat er op dat moment een uitgelezen kans zou ontstaan voor de Darromar Daggers om het leeuwendeel van de drugsmarkt op te eisen. Travelli was het eens met Perigo dat een coupe inderdaad een prima moment zou zijn om de macht te pakken. Naarmate de avond verstreek en de nacht steeds korter werd ontvouwde Marcus zijn verhaal en gaf aan dat hij zijn twijfels had bij het plegen van een coupe. En dat zo’n aktie alleen succesvol zou zijn wanneer Mendelsohn’s leger zich in twee kampen moest verdelen.
Langzaam maar zeker bouwde Perigo zijn verhaal op naar de hamvraag; had hij de thief-general genoeg informatie gegeven om toe te happen en zelf het heft in handen te nemen?

Marcus vertelde dat hem ter ore was gekomen dat er sprake van is dat er verschillende Houses een coupe willen plegen op het regime van Mendelsohn. De thief-general had hem gevraagd welke Houses het om ging, maar zover reikte Perigo’s kennis niet. Wel wist hij dat er op dat moment een uitgelezen kans zou ontstaan voor de Darromar Daggers om het leeuwendeel van de drugsmarkt op te eisen. Travelli was het eens met Perigo dat een coupe inderdaad een prima moment zou zijn om de macht te pakken. Naarmate de avond verstreek en de nacht steeds korter werd ontvouwde Marcus zijn verhaal en gaf aan dat hij zijn twijfels had bij het plegen van een coupe. En dat zo’n actie alleen succesvol zou zijn wanneer Mendelsohn’s leger zich in twee kampen moest verdelen.
Langzaam maar zeker bouwde Perigo zijn verhaal op naar de hamvraag; had hij de thief-general genoeg informatie gegeven om toe te happen en zelf het heft in handen te nemen?

Travelli leek oprecht verbaasd bij het horen van dit nieuws. Hij trok nog een keer aan zijn pijp, voordat hij Perigo vroeg: “Ja? Echt waar? Zijn er echt een paar handelsmeesters die eindelijk weer de goede, oude tijd willen zien terugkeren in Darromar? Dat zou toch echt te mooi zijn voor woorden? Vertel me meer, Perigo.”, nieuwsgierig boog Travelli over de tafel naar Perigo om meer van zijn verhaal te horen.
Terwijl Perigo vertelde over House Pymble en House Limm en het feit dat deze twee huizen hoogstwaarschijnlijk een coupe wilden ondernemen, merkte hij dat Travelli onverdeelde aandacht had voor het verhaal. Perigo was echt lekker onderweg met het vertellen over wat de huizen allemaal wel niet van plan waren en waarom zij Mendelsohn uit de macht wilden zetten, toen een klein stemmetje hem vertelde, achter in zijn hoofd, dat er iets niet in de haak was. Perigo nam heel even de tijd om zijn gesprekspartner eens te ‘lezen’ op het non verbale gedrag.
Travelli had een onvoorwaardelijke houding van luisteren aangenomen. Op zich perfect; te mooi om waar te zijn eigenlijk. En toen sloeg de waarheid in als een bom bij Perigo. Het was inderdaad te mooi om waar te zijn! Travelli had hij leren kennen in de loop der jaren als iemand die nonchalant en onverschillig overkwam wanneer de belangrijkste zaken aan hem voorgelegd werden. Dit omdat hij altijd rekening hield met het feit dat hij hier ooit nog eens voordeel uit zou kunnen putten en een voordelige deal zou kunnen maken.
Deze ‘onverdeelde’ aandacht was niet meer dan een misleiding!
Perigo stopte midden in een zin waarin hij aan het uitleggen was, hoe en waarom House Pymble mendelsohn een hak zou gaan zetten. Snel overdacht hij zijn kansen en keek even rond. De man links van hem had een ongezonde aandacht voor de tafel waar Travelli en hij aan zaten. Rechts zat een drietal mannen met elkaar te dobbelen die net even meer oog hadden voor het gesprek van Perigo en Travelli, dan voor de uitkomst van de stenen die winst of verlies dicteerden.
Ongetwijfeld had hij, als hij de moeite had genomen om achter hem te kijken, één of twee man aan de bar zien hangen die schijnbaar dronken waren, maar net iets te doelgericht bewogen om echt dronken te zijn.
Travelli was niet alleen en had bondgenoten in de bar gestationeerd die de veiligheid van Travelli erg serieus namen. De volgende twee seconden dacht Perigo: ‘Er is nog steeds niets aan de hand. Bodyguards neemt hij wel vaker mee. Wanneer Travelli mij echt niet meer zou vertrouwen had hij Denerim, de afvallige tovenaar wel meegenomen.’ Denerim, was berucht in het circuit omdat hij min of meer de beul van Travelli was geworden. Zijn handelsmerk was de disintegratie spreuk, waarmee hij alle tegenstanders of verraders in naam van Travelli mee elimineerde.
De gedachte was nog niet vervlogen of Perigo zijn blik bleef rusten op een tafel in de andere hoek van de bar. De tafel werd bezet door een tengere man in een donker gewaad en terwijl deze en beker van tafel pakte en naar zijn mond bracht, merkte Perigo op dat er een hand gesierd met een ring van diepgroen smaragd, de beker oppakte. De ring van smaragd was het tweede handelsmerk van Denerim.
Dit was voldoende bewijs voor Perigo: Travelli had zeker door dat er een ander spel werd gespeeld.
Perigo alias Marcus, slikte een keer kort en als Travelli al had gemerkt dat Perigo besefte dat zijn kansen echt gekeerd waren. Liet de meesterdief het zeker niet merken. Nog steeds keek hij enthousiast de infiltrant aan. Zijn pijp maakte overdreven rook door het enthousiaste gepuf van de man.
Perigo keek de acterende meesterdief recht in de ogen en sprak: “Dit heeft geen zin, he? Wat ik aan het doen ben.”, Travelli schudde heel enthousiast van nee. “Je weet veel meer dan dat ik had gedacht toen ik hier binnen kwam.”, sprak Perigo retorisch. Travelli knikte zo mogelijk nog enthousiaster om de woorden van Perigo te bevestigen. “Zullen we dan maar open kaart spelen?”, verzuchtte Perigo.
Voor een laatste maal knikte Travelli overdreven enthousiast en gaf een snel signaal naar de tovenaar achter in de bar. Deze ging iets gemakkelijker achterover zitten, maar verloor zeker zijn aandacht niet voor de twee mannen die vanaf nu openkaart zouden spelen.
Travelli zakte vervolgens ook weg in zijn stoel en nam de ‘onverschillige’ houding aan die Perigo van hem gewend was, wanneer de meesterdief aandachtig en geïnteresseerd luisterde. “Voordat je verder van wal steekt, Perigo. Als ik je in de volgende vijf minuten op een leugen betrap, zorg ik ervoor dat Denerim een gat in je borst brandt, waar een vuist van ogre nog doorheen past. Wees gewaarschuwd.”
Perigo begreep dat zijn plan als een kaartenhuis in elkaar gestort was en besloot om Travelli van het grootste gedeelte van het eigenlijke plan op de hoogte te brengen.
“Luister Travelli, ik had natuurlijk kunnen weten dat je hier doorheen zou kijken. Het zijn inderdaad Huis Pymble en Huis Lymm niet die een coupe voorbereiden. De coupe wordt voorbereidt door een groep paladins die de Koningin weer op de troon willen zetten. Einde van de rit blijft het voordeel voor jullie dezelfde: Wanneer Star Rhindaun weer op de troon zit, al de drugs weer verbannen worden naar het illegale circuit en zullen de huizen zich niet meer openlijk met deze handel bezig houden. Voor jullie veranderd er weinig aan de voordelen die er te behalen zijn.”
Travelli leek de woorden van Perigo even te overwegen en sprak toen bijna aarzelend: “Nee, daar heb je gelijk in. De voordelen die er voor de Daggers te halen zijn, blijven groot.”, Hierna leek Travelli nogmaals even na te denken over hetgeen hiervoor gezegd was. Toen verhardden zijn ogen zich en keek hij Perigo recht aan: “Ik ben alleen wel gewend dat ik alles weet van de compagnons die ik, hoe tijdelijk ook, in de arm neem. Nu moet ik je bekennen dat het niet vaak voor gekomen is dat ik met een dode aan tafel heb gezeten.”, verwachtingsvol leunde Travelli weer achteruit. Perigo alias Marcus, was kort van slag bij het horen van de bekentenis van Travelli. “Wat bedoel je?”, vroeg Marcus schaapachtig bij gebrek aan een betere vraag. Travelli lachte even en sprak toen ijzig: “Het komt ook niet vaak voor dat ik met een paladin van Torm zaken doe...”
De verslagenheid bij Marcus was compleet. “Wat? Hoe?”, was heel even het enige dat hij kon uitbrengen. Dit niet zozeer omdat iemand zijn alias had weg geblazen, maar meer omdat de persoon die dit nu deed, echt levensgevaarlijk was.
“Laat ik het zo zeggen,”, antwoordde Travelli met dezelfde ijzige toon. “Slenderhand heeft echt weerstand geboden voor we het uit hem hebben kunnen trekken. Hij nam zijn beroepsgeheim wel erg serieus. Maar de continuïteit van het gilde, heeft de hoogste prioriteit. Hij wist ons te vertellen dat hij met jou en drie andere mannen, schijnbaar paladins, op stap is geweest en dat deze mannen jou bij een andere naam noemden. Ene Marcus?”, Travelli liet de naam onheilspellend in de lucth hangen. En toen hij ervan overtuigd was dat Perigo/Marcus met stomheid geslagen was en hier geen verweer tegenin bracht, ging hij verder: “De andere drie, jouw vrienden leken naar aanleiding van de beschrijving van Slenderhand, wel heel erg in de buurt te komen van een viertal enthousiaste paladins die alles opzij hadden gezet om de invasie van Darromar tegen te houden en hier heel onfortuinlijk een ruime drie jaar geleden bij zijn omgekomen. Opmerkelijk, Vind je niet?”
“Travelli, ik...” barstte Marcus los. Maar de meesterdief maande hem met een eenvoudige zwaai van zijn hand tot stilte. “Perigo, Marcus. Wat dan ook. Ik mag je graag, Ik heb je dingen zien doen, waar menig respectabel mens jaloers op zou kunnen zijn. Dit had voor mij al reden genoeg moeten zijn om aan jouw achtergrond en jouw verhaal te twijfelen. Ik ha ergens nog de simpele gedachte dat jij die monsters die zich in de schaduwen tegoed doen aan eenvoudige mensen, achterna zat als een soort van compenserend gedrag. Voor de dingen die je bij ons gilde uithaalde. Ik had ook beter moeten weten. Toch mag ik je nog steeds graag. Dus asjeblieft, maak het niet nog erger door nu een leugen te gaan verzinnen, of, nog erger, door het goed te willen praten. Mijn intelligentie is voor nu genoeg beledigd.”
Travelli pauzeerde even om theatraal van zijn pijp te genieten. Marcus kende de man tegenover hem inmiddels goed genoeg om juist nu geen weerwoord te hebben.
Na enkele ogenblikken ging Travelli verder: “Je had alleen beter moeten weten en er rekening mee moeten houden dat San Confiance niets, maar dan ook niets aan het toeval overlaat. Hij is ook degene die mij opdracht heeft gegeven om jouw verhaal aan te horen en je, waar mogelijk, alle medewerking te verlenen in de plannen die jij en je ‘dode’ vrienden hebben. Hij wist echter ook te vertellen dat het opnieuw aan de macht brengen van de koningin niet in goede aarde gaat vallen bij de verschillende handelsfamilies die nu achter de schermen om de macht strijden. Zelfs een woord van advies en waarschuwing mocht ik je geven dat jullie actie zeker voor een aantal nieuwe vijanden gaat zorgen; een aantal machtige handelsgildes met veel geld en veel invloed. Maar goed, zoals het een goed paladin betaamt, zal je daar minder zorgen over hebben. Je doet immers datgene wat jouw God je vraagt en wat het beste is voor het land.”
Travelli zuchtte even diep en sloot toen af: “Vertel me wat je van ons verwacht en ga dan verder met je zaken. Maar verwacht hierna van ons geen gunsten meer.”
Marcus begon kort uit te leggen wat de ideeën waren en welke rol er voor de heersers van de onderwereld van Darromar was weggelegd...

Marcus had zich van tevoren afgevraagd waar hij Mendelsohn het hardst zou raken. Urenlang was hij alle mogelijkheden afgegaan zonder werkelijk het idee te hebben de spijker op de kop te slaan. Uiteindelijk had de paladin besloten dat hij behoefte had aan ‘wisdom of spirits’ en schonk zichzelf een rode wijn in. Terwijl hij de ontkurkte fles op tafel zette, stootte hij zachtjes tegen zijn lederen buidel aan, waardoor de inhoud het rinkelende geluid van munt op munt maakte.

Het was eigenlijk zo simpel... dacht Marcus terwijl hij een eerste slok van zijn wijn nam. Geld was altijd al de weg naar het hart van een tiran geweest. Breng je het geld in gevaar, dan ageert de tiran. Zo was het altijd al geweest en zo zou het waarschijnlijk ook altijd blijven.

Hoewel Marcus zo snel mogelijk Mendelsohn uit het zadel wilde hebben wist hij ook dat het behalen van het gewenste resultaat een langdurig proces zou worden. Nog voor Marcus’ glas wijn leeg zou zijn zag hij het volledige plan voor zich.

De Darromar Daggers zouden op dagelijkse basis Mendelsohn’s traderoutes belagen. Na slechts een aantal succesvolle raids zou Mendelsohn zijn geldtransporten meer moeten beveiligen. Ook zou de heerser bij iedere poort dubbele beveiliging plaatsen.

De Darromar Daggers kennende zouden zij makkelijk in staat moeten om de manschappen van Mendelsohn te ontlopen.

Tot overmaat van ramp (voor Mendelsohn) zou op de dag des oordeels zowel de bank gekraakt worden en de gevangenis bestormd worden. De bestorming van de Darromar Dungeons zou ontvlammen naar aanleiding van de zoveelste kindermoorden en nodeloze arrestaties. Het was Marcus al weken duidelijk dat de lokale bevolking walgde van de pedofiele praktijken van hun overheerser. Dit zou de druppel moeten zijn waardoor de lokale bevolking onder leiding van een in scene gezette bestorming in opstand tegen Mendelsohn moest gaan komen.

Zoals Marcus het in gedachte had, zo vertelde hij Travelli zijn verhaal.

mmm.........goeie om hem bij de goud buidel te grijpen....

Travelli was duidelijk geamuseerd door het voorstel van Marcus.
De meesterdief zag in deze actie ook wel een bijzonder voordeel voor zijn gilde, de Darromar Daggers.
Marcus kon uit de ogen van Travelli al lezen dat er bij het onder druk zetten van de geldkraan van Mendelsohn, veel geld en handelswaar zou verdwijnen die nooit meer terug gezien zou worden.
"Ik denk dat we in jouw voorstel wel een prominente rol kunnen spelen.", sprak Travelli met een glimlach. "San Confiance kan ik ook wel meekrijgen in het verhaal dat jij nu schetst. Je vraagt echter wel heel veel. Zo schets je ook een overval op de gevangenis en hiervoor is brute kracht nodig.". Travelli pauzeerde even om minutieus de kop van zijn pijp te bestuderen. "Brute kracht is niet het handelsmerk van de het fijnzinnig beroep dat wij uitoefenen. Druk zetten op de handelslijnen van Mendelsohn en ervoor zorgen dat zijn bewaking op ander plekken is als waar jij en jouw mannen zijn? Dat lukt wel. Een gevangenis overrompelen en de gevangenen bevrijden? Dat is niet ons metier." Travelli boog met een samenzwerende houding over de tafel. "Het is echter wel een uitstekend idee om de gevangenis eens los te gooien. Er zitten nota bene ook een fors aantal paladins van de beschermende tempels vast. Die zouden zeker zeer waardevolle bondgenoten vormen voor jullie plan.", hierna hing de meesterdief weer lui achterover in zijn stoel. "Dus, ik zou het plan voor de gevangenis zeker serieus in overweging nemen, maar hier zelf een initiatief in starten. De stadspoorten en een zware bewaking daar waar het juist niet nodig is, kun je aan ons overlaten. Moet jij trouwens niet aan de gang met de huizen van Pymble en Lymm? Ze zijn al zo goed als op de hoogte van een man die zeer binnenkort en verzoek komt doen, dat de toekomst van beide huizen ten goede kan keren.". Travelli keek veelbetekenend door de rook van zijn pijp...

De volgende ochtend zag keek Marcus in de spiegel die boven de wasbak van zijn taveernekamer was gemonteerd. Zijn gezicht had door de jaren heen het jeugdige verloren, in plaats hiervan eiste de hardheid in zijn ogen een prominente plaats op in zijn gelaat. Hoewel zijn elven afkomst duidelijk zichtbaar was gebleven had hij al geruime tijd het gevoel dat zijn human kant naarmate hij ouder werd de overhand nam. Aan beide ogen meende hij beginnede kraaienpootjes te zien, iets wat zelfs bij half-elfs die twee keer zo oud waren als hij niet zichtbaar was. De afgelopen jaren hadden hem niet goed gedaan. Natuurlijk was hij dichter tot Torm gekomen als ooit tevoren, maar tegelijkertijd kon hij het constante, sluimerende gevoel dat hij de laatste 36 maanden geleefd werd maar niet loslaten. Terwijl Marcus met een kam zijn fluwelen doublet afstofte volgden een wirwar van gedachten van de afgelopen vijf jaar elkaar in rap tempo op. Beelden van missies in woestijnen maakten plaats voor beelden van ondergrondse gangenstelsels, om in flitsen gevolgd te worden door beelden van massa veldslagen, plague lords, kerkers, martelwerktuigen, demonen, Fatima, Nadia en Najat, Maximilliam, Lucius, Rashid, the runelord.

Focus! dacht de paladin. Ik ben niet zoals die anderen. De verhalen over lotgenoten die zich uiteindelijk overgaven aan het kwaad dat zij al die jaren hadden bestreden, waren de afgelopen maanden steeds vaker onderwerp van Marcus’ gedachten. En telkens weer wist hij zichzelf te overtuigen dat hij er absoluut voor moest waken eenzelfde kant op te gaan. Waar normaliter de Godsvruchtige bodem van de tempel van Torm haar reinigende werk zou hebben gedaan, kon Marcus zich door de bezetting van Darromar nergens mentaal vereenzelvigen. Hadden de jaren als field paladin voor Torm en queen Zhiranda Rhindaun, de eens zo aristocratische jongeling uitgemergeld tot de vechtmachine die hij in de spiegelreflexie zag? Terwijl Marcus observeerde hoe een zware ring met een joekel van een robijn losjes om zijn pezige vinger hing, dacht hij somber... ‘ik ben in ieder geval een stuk dunner geworden.’ Meteen hierna draaide de paladin zich om en kleedde zich aan. Zijn lederen ‘Perigo’ tuniek had plaatsgemaakt voor een donkerblauwe, fluwelen doublet met een met bont opgezette kraag. Door de poffen in zijn eigenlijk veel te korte donkergroene broek voelde hij een zachte bries stromen. Zeer ongemakkelijk, dacht hij bij zichzelf, dat ik dit jaren geleden nooit zo gemerkt heb. De strakke, witte sokken omsloten zowel zijn kuiten als zijn knieen, hoewel deze net niet zichtbaar waren door de overhangende pantalon. Terwijl Marcus een azuurblauwe omgeslagen cape omdeed, gespte hij het stuk kleding vast met een zilveren broche in de vorm van een eikenblad. Niet veel later stapte de paladin vanuit de taveerne in een gereedstaande zwarte koets.

...Na een stadse rit van nog geen twintig minuten kwam de koets tot stilstand voor de ingang van een statig herenhuis. Doordat de na-ochtend zon vanachter de kapitale woning scheen, kreeg het huis een nog statiger uiterlijk dan normaal. De dubbele deuren die tesamen de ingang naar het de entree vormden werden aan beide zijden vergezeld door robuuste pilaren. Voorbijgangers die de moeite zouden hebben genomen zouden aan zowel de linker- als rechterkant van de ingang de ramen tot wel 8 verschillende kamers hebben geteld. Echter, deze ochtend was het stil op straat en terwijl Marcus systematisch de omgeving bestudeerde om er zeker van te zijn dat hij ongemerkt naar de ingang kon komen, deed een gevoel van hoop, vergelijkbaar met het warme gevoel van een jeugdherinnering hem slikken toen hij de woorden op het hekwerk voor het huis las: House of Limm. Marcus had in zijn plan immers een cruciale rol bepaald voor deze aristocratische grootmacht. En ondanks zijn jaren als diplomaat kon Marcus een ongecontroleerd gevoel van verwachting niet onderdrukken. Niettimin stapte de paladin zelfverzekerd uit de koets om zich voor het eerst in zeker vijf jaar te gaan beroepen op zijn afkomst, titel en heritage.

‘Master Morefog verwacht u.’ sprak de gedistingeerde butler zachtjes, maar duidelijk overartikulerend. 'Zo het u geriefd, zou u zich kunnen verpozen in de bij-hal.’
Marcus moest tot zijn eigen verbazing even wennen aan het wollig taalgebruik dat zo gebruikelijk was binnen zijn aristocratische kringen. Hij knikte kort waarna de butler zich beschaafd en gedesideerd uit de voeten maakte.

Morefog had altijd bekend gestaan om zijn smaak voor antieke kunst en dit stak hij duidelijk niet onder stoelen of banken. Aan de muur van zijn ‘simpele’ bijhal hingen werken van Bentanami en MartaDellalano, oude meesters waarvan het werk vele duizenden gold pieces waard moesten zijn. Naast de schilderijen van bekende en minder bekende kunstenaars viel Marus’ oog op een reeks beelden van onmiskenbaar Kelldin the Great, een bard met ongenaakbare kwaliteiten in de beeldhouwkunst uit de late First Age of Calimsham.
‘Ooit een keer op de kop getikt op een bedoeinenmarkt in Amn.’ een donkere stem met het timbre van een ingehouden lentestorm vulde het vertrek. ‘Slechts twaalf copperpieces per stuk, niet te geloven. Soms moet je gewoon mazzel hebben.’
Marcus draaide zich om en glimlachte even. ‘Geluk dwingt men af, merchant-prince Morefog.’ Dat Marcus Morefog bij zijn aristocratische titel noemde deed de royalist zichtbaar goed.
‘Het is fijn een gemanierd persoon te treffen in deze tijden van onzekerheid.’ Morefog liep op Marcus af.
‘Bijzonder echter dat uw komst u vooruit heeft gesneld. En verbazend dat de doden lijken te zijn herrezen.’ De merchant-prince stond op zo’n dertig centimeter van de paladin en keek Marcus recht aan. De eerstvolgende woorden die Morefog zou spreken dreunden door in zowel Marcus’ hoofd als borstkas; ‘de Bénevé, zeg eens, hoe is het met Rhindaun, is ze nog steeds zo heetgebakerd?’.
Het was Marcus vrijwel meteen duidelijk dat Pruiser Morefog, merchant-prince van House of Limm veel meer wist dan van tevoren voormogelijk kon worden gehouden. Hoeveel de gefortuneerde koopman precies wist was hem niet duidelijk, maar het leek de paladin niet verstandig om de aristocraat te proberen te misleiden. Hier had hij immers eerder deze week al bijzondere ervaringen mee gehad.

Pruiser Morefog luisterde aandachtig naar Marcus terwijl hij vertelde van zijn perikelen met queen Rhindaun en de zijnen. Morefog stond bij Marcus bekend als een royalist en diens reactie op het nieuws dat Rhindaun nog springlevend was kwam niet onverwachts; ‘ik wist het... ze is veel te slim om die de Clignacourt niet door te hebben.’ Zonder verder in te gaan op de Clignacourt viel het Marcus op dat Morefog bijzonder geïnteresseerd en geëmotioneerd reageerde waar het de koningin betrof. Marcus vertelde vervolgens hoe de merchant-prince een rol zou moeten spelen na de directe afzetting van Mendelsohn. In het machtsvacuum dat zou ontstaan nadat Mendelsohn onttroond was, zou het aan Morefog zijn om tezamen met House of Pymble de macht op te eisen. Direct na de afzetting van de tiran van Darromar moest de marchant-prince zich middels een stukje ge-enscaneerd theater als moraalridder, bijgestaan door twee van de drie belangrijkste voorvechters van de triade. Pruiser Morefog saffouleerde het voorgehouden plan en Marcus dacht even dat de vertwijfeling bij Morefog had toegeslagen.

Paarden, potions en een cape
De voorbereiding van een coupe

Terwijl Belros, Tormyr en Valerius hun deel van de afspraak doorliepen had Marcus opnieuw ‘business’ in Darromar. De demon-hunter wist wat hem te doen stond; ditmaal zou hij zijn contacten binnen Darromar moeten aanspreken op hele mundaine zaken zoals stadse kledij en paard en wagen.

Om er zeker van te zijn dat het plan tot de val van Mendelsohn succesvol volbracht zou worden stonden er op Marcus boodschappenlijstje de volgende items:

• Kledij waar zijn lotgenoten zich in konden vermommen;
• Paard en wagen om ongemerkt door de stad te kunnen manouvreren;
• Potions of invisibility voor het moment supreme.

Voor de kleding bezocht Marcus de Westermarkt. Hij was niet op zoek naar hoogstaande kwaliteit, anders was hij wel naar de Noordermarkt gegaan. Nee, de demon hunter was op zoek naar ‘casual’, onopvallend materiaal. En juist daarom was de Westermarkt de markt bij uitstek. Hier werden de stoffen niet per meter, maar per rol verkocht (voor de prisj van 1 meter wel te verstaan!). Het was een drukte van belang. Rechts en links vna de paladin prijsden kooplui hun waren aan. De ene fruitverkoper proeberde nog luidkeelser dan de naburige antiekhandelaar de aandacht te trekken van de horde marktgangers. Zeker omdat het al tegen het einde van de handelsdag was waren de kooplieden geneigd nog voor een eindspurt te gaan.
Halverwege de markt trok een koopman Marcus’ aandacht door met uitgedroogde stem de kleding op zijn stal aan te prijzen. ‘Heer... mijn beste waar voor een beste prijs!’ riep de koopman terwijl hij een grote, grijze cape omhoog hield. In een oogopslag zag Marcus dat het stuk stof niet veel meer waard was dan 1 copper piece. Die ene oogopslag was genoeg voor de verkoper om Marcus te haken en binne te slepen. ‘Het stiksel is zo verfijnd, dat vind u alleen maar in Tethyr.’ De koopman was inmiddels om zijn stal gelopen en hield de cape bij wijze van specimen onder de neus van de paladin. ‘Kijkt u maar,’ waarop de cape volledig binnenste buiten gekeerd werd, ‘ziet u, zo’n fijne schnit dat kan alleen maar uit Seradush komen.’ Marcus dacht terug aan de laatste keer dat hij in Seradush was geweest, maar kon zich, al zou zijn geloof in Torm er vanaf hangen, niet herinneren dat het gehucht bekend stond om haar fijne naaiwerk. Even wilde hij een opmerking maken, maar deed het verhaal af met een korte instemmende knik.
De koopman had intussen zijn mond niet gehouden en was inmiddels aanbeland bij het gedeelte waar hij de geschiedenis van de schaar waarmee dit kledingstuk geknipt was. ‘....en dan is er maar een conclusie mogelijk, dit unieke garment is `fit for a king!`’
Even leek de marktkoopman om zich heen te kijken alsof hij net de speech van zijn leven had gehouden en min of meer een luidruchtig applaus van de inmiddels samengedromde menigte in ontvangst wilde nemen. Echter, daar er zich absoluut niemand om de koopman bekommerd had draaide hij zich snel weer naar zijn enige klant.
Marcus had de cape intussen aangepakt en gooide de cape over zijn schouders. Nu hij zijn armour niet aan had moest hij min of meer gokken of het kledingstuk wel alles zou bedekken. De cape had meer weg van een gordijn, dus dat zat wel goed.
‘Ok,’ zei Marcus, ‘Als ik er tien koop hoeveel korting krijg ik dan?’
‘Tien?!’ vroeg de verkoper werkelijk alsof hij het verkeerd gehoord had. Hij had immers net een redevoering gehouden dat de cape uniek in zijn soort was. ‘Maar heer.... dit zeldzaam stukje vakmanschap is moeilijk te krijgen.’
Marcus keek de man droogjes aan en herhaalde zijn vraag.

‘Hmmm.. misschien heb ik er toevallig nog wat achter voor u liggen, maar omdat dit zulk fijn materiaal is vrees ik dat ik slechts een kledingstuk tegen gereduceerd tarief kan schenken.’
‘Ok,’ zei Marcus, ‘Ik neem er tien van je af voor de prijs van zes.’
De reactie van de koopman was voorspelbaar en al snel struikelde hij over half afgemaakt volzinnen over zijn drie vrouwen en 11 kinderen. Uiteindelijk deden maakten ze de deal af op 10 voor de prijs van acht en wist Marcus dat hij net zo genaaid was als de kleding die hij net had gekocht, met grove schnit, dus.

‘Hmmm.... tien stuks ik zal eens kijken wat ik voor u kan doen.’ En de koopman snelde zich achter zijn stal en trok een houten krat open. ‘U wilt minimaal twee mantels voor de vrouw? Die heb ik hier.’ De koopman legde twee lappen op de toonbank en bukte zich naar een ander krat. ‘En hier acht stuks voor de heren.’

Niet veel later liep de paladin met een grote baal kleding weg van de markt, richting zijn onderduikadres waar hij de afgelopen weken zo dankbaar gebruik van had gemaakt.
Onder de dekmantel van een klerk had de paladin een kleine woning gehuurd in een louche wijk van Darromar.
Eenmaal bij de woning aangekomen dumpte hij de bulk met kleding op het strooien bed, waarna hij direct naar de rendez-vous plaats met Travelli vertrok.

Hij had met Travelli afgesproken om de stand van zaken door te nemen wat betreft het dwarsbomen van Mendelsohns geldstroom. Meer zeker niet in mindere mate om de twee overgebleven boodschappen af te ronden: de paard en wagen en de zo belangrijke potions.
Daar Marcus verwachte dat Travelli hem persoonlijk te woord zou staan, was zijn verbazing des te groter dat niet Travelli, maar Kerrin Wayling, een van Travelli’s luitenants, de paladin ontving.
‘Ik had verwacht dat ik Travelli hier zou ontmoeten.’ zei Marcus. En eigenlijk zonder op antwoord te wachten ontstak de paladin in een vragenuurtje, ‘Hoe staat het met de raids? Is er al enige progressie geboekt? Zijn we nog steeds...’ Kerrin hield zijn hand op en maande Marcus tot stilte. ‘Your business is with Travelli, not me.’ sprak de dief in plat common. ‘The general will meet you on the corner of West and Yves.’ Marcus begreep dat Travelli niet zo makkelijk te vinden was. En nu hij er over nadacht kwam hij tot de conclusive dat hij inderdaad nooit zomaar direct een eerste contact met Travelli had gehad. Hij was altijd zeg maar ‘ontvangen’, zij het soms zonder dat hij het zelf door had gehad, voordat hij de meesterdief zelf te spreken kreeg.

Zoals gewoonlijk duurde het niet lang voordat Travelli Marcus had ‘gevonden’. De twee liepen gezamenlijk door de achterbuurt van Darromar en nadat Marcus en Travelli de raids op de geldstroom hadden doorgesproken vroeg de paladin om datgene dat onontbeerlijk was voor het gehele plan; de paard/wagen combinatie en de potions of invisibility. Travelli behoefde geen uitleg wat de huifkar betrof. Sterker nog, de thief-general bood hem een kar aan die zijn manschappen geregeld gebruikten. De kar was uitgerust met een zogenaamde dubbele bodem, waarin normaliter illegale waar gesmokkeld werd, maar ditmaal uitstekend dienst zou kunnen doen om armor en wapens in te vervoeren.

Bij het tweede verzoek had Travelli de paladin in eerste instantie wat twijfelachtig aangekeken, maar nadat Marcus had uitgelegd dat de potions bedoeld waren om Mendelsohn zo dicht mogelijk te kunnen benaderen, zonder opgemerkt te worden, lachte de thief-general veelbetekend. Hij nam een lange haal van zijn smeulende pijp. ‘Die potions, daar zorg ik voor.’ Had de dief gezegd, ‘zodat je ze vanavond kan ophalen. En wat de prijs betreft, wat in het vat zit verzuurd niet zullen we maar zeggen.’ Marcus wist dat dit hem nog wel eens duur zou kunnen komen te staan, maar besloot het te accepteren.
‘Maar, volgeling van Torm...’ zei Travelli nadat hij afscheid van Marcus had genomen, ‘die potions... da’s niet echt des paladins.’ Met een glimlach draaide de thief-general zich om en liet Marcus achter in de slecht verlichte straat waar Travelli hem had heengebracht.
‘Inderdaad `broeder`, fluisterde Marcus minzaam. ‘Maar soms heiligt het doel de middelen.’
De paladin ging richting zijn onderkomen om de volgende dag, samen met Pruiser Morefog, het draaiboek voor de overwinningsintocht van Queen Zhiranda Star Rhindaun nog eens grondig door te nemen.
Terwijl hij zich door afgelegen steegjes naar huis te snelde stopte hij plotseling. Een koude rilling liep over zijn ruggegraat toen hij besefte dat, mede door zijn toedoen, een orkaan van verandering zou neerdalen over Darromar. Heel even voelde Marcus een gevoel van medeleven voor Mendelsohn. Zonder het zelf te weten zou zijn tirannie nog slechts twee nachten voortduren. Echter, het gevoel van medeleven maakte snel plaats voor vastberadenheid, nadat de paladin langs de zoveelste walm van opium door het inmiddels in het donker gehulde Darromar richting huis liep.