Mijn ouders hebben mij altijd beschouwd als een geschenk van Sune. Het was namelijk zo dat na de geboorte van mijn drie jaar oudere broer Dorian, er iets mis was gegaan bij de bevalling waardoor de healers voorspelden dat mijn moeder nooit meer opnieuw zou kunnen bevallen. Dit was een enorme klap voor mijn ouders aangezien zij zo graag naast hun zoon, een dochter hadden willen hebben.
Wie schetst hun verbazing toen plots bleek dat drie jaar later mijn moeder opnieuw zwanger bleek te zijn en ik negen maanden later werd geboren, een krijsend bundeltje van 50 cm, wegend zeven pond. De healers van Sune waren hoogst verbaasd over deze geboorte en wat hun helemaal verbaasden was de bos rode haren die ik al had toen ik werd geboren. Aangezien er bij niemand in deze familie ook maar één rood haartje op het lichaam was te vinden, werd dit opnieuw als een teken van Sune beschouwd, aangezien Sune (mijn ouders waren en zijn hier fanatieke aanhangers van) altijd werd geportretteerd als een prachtige vrouw met rood haar. Het kon niet anders volgens de priesters van Sune dat er voor mij een grote toekomst was weggelegd. Het was daarom dat ik de naam Suneair kreeg; een samenvoeging van de woorden Sune en hair.
Ik doorliep een zorgeloze jeugd en kreeg alles wat mijn hartje begeerde. Mijn vader was rijk geworden door de handel in alcoholische dranken en had verscheidene lucratieve drankwinkels in Waterdeep. Het merendeel van de cafés en herbergen in Waterdeep waren afnemer van zijn dranken. En toen het bekend werd dat er zelfs af en toe een bestelling van Piergeiron, Heer van Waterdeep binnenkwam, die dan uiteraard persoonlijk door mijn vader werd afgeleverd, duurde het niet lang voordat ook diverse bestellingen van adellijke families begonnen binnen te stromen.
Toch had ik in die periode weinig vriendjes of vriendinnetjes. Ik kon het niet verklaren, maar om de een of andere reden paste ik bij geen enkel groepje. De spelletjes die de anderen speelden vond ik altijd zo kinderachtig! Veel liever luisterde ik naar de verhalen over Sune, die mijn moeder mij vertelde. Op de een of andere manier raakten deze verhalen mij altijd.
De eerste keer dat ik mij echt dicht bij Sune voelde was tijdens een van de feesten die mijn ouders maandelijks gaven. Het was toevallig het Midzomernacht feest dat mijn ouders die keer mochten organiseren. Dit was een hele eer voor mijn ouders aangezien dergelijke heilige feestdagen van Sune in de tempel werden gehouden. Aangezien het geen geheim was dat ik een goede zangstem had, viel mij de eer ten deel tijdens dit feest precies om klokslag twaalf uur ‘s nachts een ballade aan Sune voor te dragen.
Hoe kan ik omschrijven wat ik die nacht voelde toen ik met volle overgave zong voor Sune? Ik vergat waar ik mij op dat moment bevond en wie er om mij heen stonden. Het voelde op dat moment werkelijk alsof ik alleen zong voor Sune. Hoe omschrijf je de gevoelens die dan door je heen gaan? Het was een unieke ervaring die ik altijd gedurende mijn leven bij mij zou dragen. En het heeft mij altijd nieuwe kracht en moed geven wanneer ik in schijnbaar moedeloze situaties terugdacht aan dit unieke moment.
Toen de laatste klanken van het lied wegstierven en ik mij weer bewust werd van mijn omgeving, was het minuten lang doodstil. Ik kreeg vervolgens een staande ovatie en werd door iedereen bedankt voor deze voordracht. Nooit eerder hadden zij iemand horen zingen met zo’n stem en overtuiging. Zelfs mijn broer, die mij vaak plaagde, was diep onder de indruk van de zangkunst van zijn kleine zusje Mijn ouders waren te ontroerd om maar iets te zeggen, maar ik kon zien dat ze trots op mij waren.
De volgende dag kwam de hogepriester van Sune op bezoek. Hij vroeg aan mijn ouders of ik in de tempel van Sune wilde komen wonen om verder te studeren voor bard, aangezien het zo zonde zou zijn om het zangtalent dat ik had, verloren te zien gaan. Mijn ouders waren hoogst verbaasd dat aan iemand van mijn jonge leeftijd zo’n gunst werd verleend, maar vonden het verder prima zolang dit ook was wat ik graag wilde. Ik twijfelde geen moment en stemde toe.
Gedurende de jaren dat ik studeerde aan de tempel, leerde ik nog beter met mijn zangstem om te gaan en ontdekte ik dat ik met mijn stem, net als een tovenaar dat kon, magische effecten kon creëren. Om mij te kunnen verdedigen tijdens gevechten, leerde ik omgaan met verscheidene wapens Al gauw was de degen mijn favoriete wapen. Urenlang oefende ik samen met broer, die al een aantal jaren een paladin van Sune was. Met zijn jaren ervaring in het zwaardvechten verloor ik het in het begin vaak van hem. Pas toen ik leerde omgaan om met twee degens tegelijkertijd te vechten, kreeg hij het een stuk moeilijker met mij. Toen ik de Twin Rapier Stijl onder de knie kreeg, lukte het mij zelfs om van hem te winnen, aangezien ik het hem met deze stijl van vechten een stuk lastiger maakte om mijn verdediging te doorbreken.
Het was ook tijdens deze periode dat ik mensen leerde kennen, met wie ik echt iets gemeenschappelijks had. Nu begreep ik pas wat mij had verschild van de vriendjes en vriendinnetjes in mijn jeugd. Ook leerde ik mij bewust worden van mijn fysieke en innerlijke schoonheid en begon ik te genieten van de aandacht die ik hierdoor kreeg, alhoewel het mij zeer irriteerde wanneer ik merkte puur en alleen beoordeeld te worden op mijn uiterlijk. Helemaal fantastisch vond ik het in het middelpunt van de belangstelling te staan, wanneer ik weer eens optrad tijdens een feest en ik zag hoe het publiek scheen te genieten van mijn optreden.
Het leven bestond uiteraard niet alleen maar uit studeren tijdens die periode van mijn leven. Op een gegeven moment mocht ik meegaan met mijn broer tijdens missies voor de tempel van Sune. Waar nodig hielp ik mee met vechten, het vooruit verkennen van onbekend gebied of zong ik liederen al was het alleen maar ter vermaak of om de strijdlust te verhogen tijdens gevechten.
Tijdens deze missies leerde ik ook de manier waarop mijn broer leefde als een paladin te waarderen. Toen hij merkte dat mijn interesse meer en meer begon toe te nemen, stelde hij voor om mij voor te dragen als paladin van Sune. Ik stemde in aangezien ik begon te realiseren dat ik als paladin pas echt Sune ten volste kon dienen. De hogepriester van Sune ging akkoord en ik werd aangesteld als squire van mijn broer Dorian.
Ik ben nu al een aantal jaren paladin van Sune en heb me nooit eerder zo zeker gevoeld in de weg die ik nu bewandel in het licht van Sune. Nog steeds ga ik samen met mijn broer mee op missies, maar gezien de ervaring die ik heb opgedaan leid ik af en toe zelf een missie en ben ik soms zelfs alleen op missie. Gedurende deze jaren heb ik meerdere relaties gehad, weliswaar allemaal van relatief korte duur. Of de perfecte prins op het witte paard voor mij bestaat? Ik denk het niet. Mijn hart en ziel liggen nu eenmaal bij Sune, maar dit betekent niet dat ik niet open sta voor nieuwe romances en vriendschappen die ik op mijn pad mocht tegenkomen!
